πραϋτένων

-οντος, ὁ, και ιων. τ. πρηϋτένων, Α

(για ζώο) αυτός που έχει ήμερο ή εξημερωμένο τράχηλο, δαμασμένος («πραϋτένων ταῡρος», Ανθ. Παλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πραΰς / πρηΰς, αθέμαχη μορφή τού πρᾶος + τένων «οι ισχυροί μυώνες τοὺ αυχένα»].